ΤΗ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΡΙΤῌ

Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τρίτῃ , τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς , τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου , μνείαν ποιούμεθα .

                                           Στίχοι

                    Τρίτη μεγίστη παρθένους δέκα φέρει , 

                     Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου.

 

   Πολλάκις ὁ Χριστός , ὁμιλοῦσε μέ παραβολές  καί πρός τούς Μαθητάς του , καί πρός τούς Ἰουδαίους , ἄλλοτε προφητικές, ἄλλοτε ἐλεγκτικές, ἄλλοτε προτρεπτικές, ἄλλοτε συμβουλευτικές, ἄλλοτε διδακτικές, πάντα δέ πρός τό συμφέρον τῶν ἀκουώντων · πολλάκις βέβαια ἐλάλει εἰς ὦτα κωφευόντων καί ὄχι ἀκουόντων , ἀλλ΄δέν ἔπαυσε νά νουθετεῖ καί διδάσκει  καί παρακαλεῖ.

 

  Ἔτσι ἀναφέρει καί τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων , θέλοντας νά τονίσει τήν ὑψίστην ἀρετῆς τῆς ἐλεημοσύνης, καί πόσο μας ὁμοιάζει μέ τόν ἐλεήμονα Κύριον, καί ὅτι πάντοτε πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι διά τόν καιρόν τῆς ἐξόδου μας, πού δέν γνωρίζομεν πότε θά εἶναι .

 

  Μέ  τήν παραβολή αὐτήν ὁ σοφός Δημιουργός τονίζει , ὅτι πρέπει κάθε ἕνας νά φροντίζει γιά ὄλες τίς ἀρετές, καί μήν ἀρκεῖται εἰς μίαν ἔστω καί ἄν εἶναι κορυφή, ὅπως μία οἰκοδομή δέν πρέπει νά προχωρεῖ στό κτίσιμο μόνο ἑνός τοίχου , μιᾶς πλευρᾶς καί νά παραμερίζονται οἱ ἄλλες, διότι δεν ὑπάρχει ἀσφάλεια  και συνοχή στήν οἰκοδομήν · καί παίρνει σάν παράδειγμα τήν παρθενίαν , τήν ὄντως μεγίστη ἀρετή , ἀλλά δέν ἀρκεῖ ἄν παραμελεῖται ἡ ἐλεημοσύνη , πού μᾶς ὁμοιάζει μέ τόν ἐλεήμονα Θεόν · καί τονίζει , ὅτι ἀκόμα καί ἄν κατορθωθεῖ  αὐτή καί παραμελλοῦνται οἱ λοιπές, ὑπάρχει κίνδυνος πνευματικοῦ θανάτου , καί μένομεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ·

 

   Παρομοιάζει ἀπό τίς δέκα παρθένες, πού εἶχαν κοπιάσει πολύ διά τήν ἀπόκτηση , τήρηση τῆς παρθενίας, ὀνομάζει τίς πέντε φρόνιμες, καθώς, παράλληλα μέ τήν παρθενίαν ἐφρόντισαν καί τήν ἐλεημοσύνην , μέ τήν ἐπιμμέλειαν φροντίδαν ἀποθηκεύσεως ἐλαίους · τάς δέ λοιπάς πέντε, ὀνομάζει μωράς , ἀνοήτους , καθώς ἐτήρησαν μέν τήν παρθενίαν , ἀλλά δέν ἐπιμελλήθησαν ἐπαρκῶς καί ὁμοίως τό τῆς ἐλεημοσύνης, ἀγάπης ἔργον , διακονίαν · καί τά ὀνομάζει μωράς , καθώς, κατώρθωσαν τό μέγιστον  , ἀλλά ἀμέλησαν τοῦ μικροτέρου , καί δέν ὠφελήθησαν καθόλου , οὐδέ διέφερον ἀπό τάς ἁμαρτωλάς γυναῖκας .

 

   Περίμεναν οἱ παρθένες, ἀλλά χρονίζοντος τοῦ Νυμφίου , ἐκοιμήθησαν , δηλαδή ἀπέθαναν , καί στό μέσον τῆς νυκτός ἦλθεν ὁ Νυμφίος , ἠγέρθησαν ὄλες, σηκώθησαν ἑτοίμασαν τάς λαμπάδας των , ἔβαλον οἱ φρόνιμες τό ἔλαιον πού εἶχαν ἀσφαλήσει, βγῆκαν πρόν ὐπαντήν ὑπαπαντήν τοῦ Νυμφίου , καί χαρούμεναι, προχώρησαν εἰς τήν χαράν καί εὐδαιμονίαν τοῦ Νυμφῶνος καί ἐκλείσθη ἠ θύρα .

 Αἱ μωραί παρθένες, τότε προσπάθησαν νά ἑτοιμασθοῦν , ἀλλά δεν εἶχαν ἔλαιον νά βάλουν εἰς τάς λαμπάδας των , δέν εἶχαν ἔργα ἀρετῆς, ἐλεημοσύνης, ἀγάπης, καί ζητοῦσαν ἀπό τίς φρόνιμες, ἀλλά εἶναι ἀδύνατο ἡ μετάδοσις τότε τῶν ἔργων , καθώς ἕκαστος, προετοιμάζεται, καί δεν δανείζεται ἀπό ἄλλους.

   Ἀπάντησαν οἱ φρόνιμες, ὅτι δέν μποροῦν νά δώσουν μήπως δέν ἀρκέσει μετά σε καμμία τους , καί προέτρεψαν νά μεταβοῦν γιά νά ἀγοράσουν ἀπό αὐτούς πού πουλάνε · καί μέ αὐτό ἐννοοῦν τούς πτωχούς, μέ τήν ἐλεημοσύνηι κάνοντας δηλαδή ἐλεημοσύνη στούς ἔχοντας ἀνάγκη , ἀνταποδίδεται σαυτούς τό θεῖον ἔλεος· γιαυτό καί ἡ Ἁγία Γραφή λέγει :..ὁ ἐλεῶν πτωχόν , δανείζει Θεῷ ...αὐτός, λέγει , πού ἐλεεῖ ἕνα πτωχόν , εἶναι σάν νά δανείζει στόν Θεόν · ἄρα ὁ Θεός  εἶναι χρεώστης, χρωστάει..καί φυσικά δεν καταχρᾶται, ἀλλά ἀνταποδίδει πολλαπλασίως .

 

  Βέβαια γνωρίζουμε, ὅτι μετά τόν θάνατον , καμμία ἀγαθή πράξη δέν μπορεῖ νά τελέσει ἡ ψυχή · καί αὐτό φαίνεται δηλοῦται καθαρά καί ἀπό τήν παραβολήν τοῦ πλουσίου , καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάου·

ἔτσι λοιπόν οἱ πέντε μωρές παρθένες , ἀφώτιστες, χωρίς φῶς ἀρετῶν , ἐλεημοσύνης, χτυποῦσαν τήν θύραν ἀλλά ματαίως ..

Κύριε...Κύριε..ἄνοιξον ἡμῖν..

Κύριε!!! ἄνοιξέ μας, εἴμαστε οἱ παρθένες !!!

Ἀλλά ὁ Κύριος, δυστυχῶς δίκαιος ὤν κριτής, δέν μπόρεσε νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημα τους · καί ἀκοῦνε τήν φρικτήν καί ἀπευκταίαν φωνήν ...οὐκ οἶδα ὑμᾶς · ἀπέλθετε !!! 

 

   Πῶς μποροῦσαν νά δοῦν τόν Νυμφίον τῶν ψυχῶν μας, ἀφοῦ δέν εἶχαν τήν προῖκα τῆς ἐλεημοσύνης ;

 

   Διά τόν λόγον αὐτόν , οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας , ἐτοποθέτησαν τήν παραβολήν αὐτήν τῶν δέκα παρθένων , ἐγγύς τοῦ πάσχα , μετά τήν χθεσινή τοποθέτηση τοῦ παραδείγματος τοῦ σώφρωνος καί παγκάλου Ἰωσήφ , καί τῆς ξηρανθείσης συκῆς, προτρέποντας καί διδάσκοντας , να εἴμεθα ἕτοιμοι, νά νήφωμεν ἐν πᾶσι, νά ἐπμελούμεθα ὄλων τῶν ἀρετῶν , διότι ἀκόμα καί ἄν κατορθώσουμε τά δυσκολώτερα, ὄπως οἱ πέντε μωρές παρθένοι , ἀλλά ἀμελήσωμεν τά κατώτερα, εἴμαστε ὑπόχρεοι πάντων .ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή , ὅτι ἄν κάποιος τηρήσει τόν νόμον ὅλον , ἀλλά εἶναι σέ ἕνα μέρος ὑπόχρεος , εἶναι σάν νά χρεωστεῖ σέ ὅλα...

 Καί τό βλέπουμε αὐτό στίς καθημερινές μας ὐποχρεώσεις, ὄτι π.χ. 

ἄν κάποιος δικαιοῦται νά λάβει μία ἐπιδότηση , τοῦ ζητεῖται μία φορολογική ἐνημέρωση, καί ἄν εἶναι χρεώστης ἔστω λἰγο σέ μία ὑπηρεσία, δέν λαμβάνει τήν ἐπιδότηση, ἄν δέν τακτοποιηθεῖ τό χρέος πρός τήν ἐφορίαν · στήν ἄλλη ζωήν , ὁ ...ἔφορος...δέν ..λαδώνεται, δέν δωροδοκεῖται, δέν χρηματίζεται, ἀλλά μέ ἔλεος μποροῦμε νά τακτοποιήσωμε τίς πνευματικές μας ὑποχρεώσεις καί χρεώσεις .

 

  Ἀλλά ἄς δοῦμε καί ἐντρυφήσωμεν πάλιν μερικά τροπάρια, ἤ μᾶλλον ἀπό τά τροπάρια τῆς ὡραιοτάτης ἀκολουθίας.

 

Ἀκούσωμεν τῆς φωνῆς τοῦ Δεσπότου , οἷα φησίν πρός ἡμᾶς , ὅτι ὁ χρόνος ἐγγίζει τῆς συντελείας ἡμῶν .

   Μίμησαι ταῖς φρονίμοις παρθένοις ψυχή μου , μίμησαι , ἵνα Χριστῷ συνεισέλθεις , εἰς τόν Νυμφῶνα φαιδρῶς .

   Φαιδρυνέσθω ἡ λαμπάς , ὑπερκχείσθω ταύτης τό ἔλεον , ὡς ταῖς παρθένοις τότε ἡ συμπάθεια , ἵνα εὕρης ψυχή μου , τόν νυμφῶνα Χριστοῦ ἀνεωγμένον .

   Παρά τῷ Σταυρῷ σου Σῶτερ ,ἐστῶσα ἡ Μήτηρ , καί τήν ἄδικόν σου σφαγήν καθορῶσα ,ἐβόα · οἴμοι   ἐμόν τέκνον  , τό ἄδυτον φέγγος , λάμψον πᾶσιν, ἥλιε τῆς δόξης , τό φῶς .

                     Κοντάκιον  ἦχος β΄τά ἄνω ζητῶν .

  Τήν ὥραν ψυχή τοῦ τέλους ἐννοήσασα , καί τήν ἐκκοπήν τῆς συκῆς δειλιάσασα , τό δοθέν σοι τάλαντον , φιλοπόνως ἔργασαι ταλαίπωρε , γρηγοροῦσα καί κράζουσα · Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ. 

   Δεῦτε πιστοί , ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ Δεσπότῃ , νέμει γάρ τόν πλοῦτον τοῖς δούλοις · καί ἀναλόγως ἕκαστος πολυπλασιάσωμεν τῆς χάριτος τό τάλαντον·ὁ μέν σοφίᾶ κομιείτῳ δι' ἔργων ἀγαθῶν , ὁ δέ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείτῳ · κοινωνείτῳ δέ τοῦ λόγου , πιστός τῷ ἀμυήτῳ · καί σκορπιζέσθω τόν πλοῦτον , πένησιν ἄλλος· οὕτω γάρ τό δάνειον  πολυπλασιάσωμεν , καί ὡς οἰκονόμοι πιστοί τῆς χάριτος , δεσποτικῆς φωνῆς ἀξιωθῶμεν ·αὐτῆς ἡμᾶς Χριστέ   καταξίωσον  , ὁ θεός ὡς φιλάνθρωπος .

   Ἰδού σοι τό τάλαντον ὁ Δεσπότης ἐμπιστεύει ψυχή μου · φόβῳ δέξαι τό χάρισμα , δάνεισαι τῷ δεδωκότι , διάδος πτωχοῖς , καί κτῆσαι φίλον τόν Κύριον · ἵνα στῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ , ὄταν ἔλθη ἐν δόξῃ καί ακούσεις μακαρίας φωνῆς · εἴσελθε δοῦλε , εἰς τήν χαράν τοῦ κυρίου σου , αὐτῆς ἀξιωσόν με Σωτήρ τόν πλανηθέντα , διά τό μέγα σου ἔλεος .

 Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου,πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος ; ἐάν γάρ τολμήσω συνεισελθεῖν  εἰς τόν νυμφῶνα , ὁ χιτών μέ ἐλέγχει , ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου , καί δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπό τῶν Ἀγγέλων · καθάρισον Κύριε , τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου , καί σῶσον με ὡς φιλάνθρωπος .

   Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας , οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ , καιομένην λαμπάδα τήν ἐξ 'ἀρετῶν , καί νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς , ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος · τά σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου , μή κλείσης  μοι Δέσποτα , ἀλλ' ἐκτινάξας μου τόν ζοφερόν ὕπνον ἐξανάστησον , καί ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε παρθένοις εἰς νυμφῶνα τόν σόν , ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως , Κύριε , δόξα σοι .

   Τοῦ κρύψαντος τό τάλαντον  τήν κατάκρισιν μαθοῦσα ψυχή μου , μή κρῦπτε λόγον Θεοῦ · κατάγγελε τά θαυμάσια αὐτοῦ , ἵνα πλεονάζουσα τό χάρισμα , εἰσέλθῃς εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου. 

  

Ἀλλά ὦ !!! Νυμφίε Χριστέ , μετά τῶν φρονίμων ἡμᾶς συναῥίθμησον παρθένων , καί τῇ ἐκλεκτῇ σου σύνταξον ποίμνῃ , καί ἐλέησον ἡμᾶς, μεσιτευούσης, τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΧΡΑΝΤΟΥ , ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ, ΕΝΔΟΞΟΥ , ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ἡμῶν , ΘΕΟΤΟΚΟΥ καί ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ, ΚΥΡΙΑΣ ἡμῶν , Ἀμήν . Γένοιτο, 

  Επιστροφή στή Σελίδα Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ - ΠΑΣΧΑ