Ή πορεία του συγχρόνου ανθρώπου

……..Ή πορεία του συγχρόνου ανθρώπου είναι λοιπόν πορεία ματαίωσης καί οχι, πραγμάτωσης της ζωής. Ο ευδαιμονισμός μας παίρνει ασύγκριτα περισσότερα, απ’ όσα μας δίνει. Μας παίρνει το πάν. Την ψυχή, το νόημα, μας δίνει το μηδέν, φευγαλέες ικανοποιήσεις. Μας μετατρέπει σε δούλους, αφού τίποτε δεν υποδουλώνει τον άνθρωπο πιο πολύ από το "πολλών δείσθαι"".

Μηδενισμός, κυνισμός, φόβος καί δουλικότητα γίνονται τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου του "Εχειν". "Είμαστε μία κοινωνία ασύλληπτα δυστυχισμένων ανθρώπων: μοναχικοί, αγχώδεις, καταπιεσμένοι, καταστροφικοί, εξαρτημένοι. Ή ζωή του "τρισδυστυχισμένου" μοντέρνου ανθρώπου είναι, κατά τον Φώτη Κόντογλου, ζωή "αποστειρωμένη ... από κάθε ζέστα της καρδίας", ή ψυχή του είναι "νεκρή ψυχή, το λημέρι του Θανάτου"". Δεν είναι τυχαίο ότι ό Victor Franki ό πατέρας της λογοθεραπείας, θεωρεί την απουσία νοήματος, το λεγόμενο "υπαρξιακό κενό", ως ένα "πλατιά διαδεδομένο φαινόμενο του εικοστού αιώνα"", ως τη "συλλογική νεύρωση" της εποχής μας. Την άλλη όψη του αύτοθαυμασμού καί της αυτοαποθέωσης του μεθυσμένου από τη δύναμη του σύγχρονου ανθρώπου αποτελεί ή απόρριψη του νοήματος του πόνου, ή δαιμονοποίηση καί δυσφήμιση του θυσιαστικού καί σταυρικού ήθους, της άσκησης. Σέ συγχορδία με ψευδοεπιστημονικές δυνάμεις ο εύτυχισμός στηλιτεύει την άσκηση, ως παρά φύσιν ζωή, ως καταπίεση καί αλλοτρίωση. Τόσο διάχυτο είναι σήμερα το άντιασκητικό πνεύμα, ώστε παρασύρονται καί αξιόλογοι στοχαστές……… 

Από το Συλλεκτικό Τόμο: «Η Ορθοδοξία ως πρόταση Ζωής» ΑΚΡΙΤΑΣ 1993.

  Επιστροφή στή Σελίδα ΔΟΚΙΜΙΑ