ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ Θ΄

 18^ονΒιβλίον: Τωβίτ  (Τωβ.) (συνέχεια).

Βεβαιώνει ότι η μετάνοια, προσευχή και η πίστη φτάνουν πάντα στο Θεό και Εκείνος με την Πανσοφία Του επιλέγει τον κατάλληλο τρόπο να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που προσφεύγει σε Αυτόν.

Ότι  η Πρόνοια και φιλανθρωπία του Θεού  παραβλέπει την πίστη και την αγαθή καρδιά και με κάποιο τρόπο πάντα τους ευλογεί. Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρονται θαυμαστές προφητείες του Τωβίτ σε βαθύ γήρας και ενώ έχει αποκτήσει πολλά εγγόνια προτρέπει τον γιό του να πάρει την οικογένειά του και να φύγει από την Νινευή γιατί η πόλη θα καταστραφεί. Προφητεύει ταλαιπωρίες του λαού και θεϊκή επέμβαση για σωτηρία και ενώ ακόμα προφήτευε και προσευχόταν κοιμήθηκε ειρηνικά και ετάφη. Μετά το θάνατο και της μητέρας του Άννας, ο Τωβίας πήρε την οικογένεια και τα υπάρχοντα του και εγκαταστάθηκε στα Εκβάτανα με τον πενθερό του. Το βιβλίο τελειώνει με τα με έναν ιδιαίτερο τρόπο αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι ο Τωβίας «εγήρασεν εντίμως, ….. και απέθανεν ετών εκατόν είκοσι επτά εν Εκβατάνοις της Μηδίας και ήκουσε πριν ή αποθανείν την απώλειαν Νινευή, ήν ηχμαλώτισε Ναβουχοδονόσορ…».

19^ονΒιβλίον: Ιουδήθ (Ιουδ.). Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην πίστη, την ευλάβεια και φιλοπατρία της ενάρετης Ιουδήθ η οποία σε πολύ νεαρή ηλικία έμεινε χήρα. Έζησε την εποχή όπου ο Ναβουχοδονόσορ έδωσε εντολή να υποδουλωθούν οι γύρω λαοί. Ο Ιουδαίοι ετοιμάστηκαν να αγωνιστούν και άρχισε σκληρή πολιορκία του ιουδαϊκού βασιλείου. Όταν η πόλη Βαιτυλούα πολιορκήθηκε στενά και οι άρχοντες της αποφάσισαν να παραδοθούν εκείνη μετά από προσευχή και νηστεία κατάφερε και κέρδισε την εμπιστοσύνη του Ολοφέρνη ο οποίος πολιορκούσε την πόλη και αφού τον αποκεφάλισε επέστρεψε στην πόλη της. Με το θάνατο του στρατηγού των Ασσυρίων οι ισραηλίτες πήραν θάρρος και αντεπετέθηκαν νικώντας τους. Δεν είναι γνωστό πότε εγράφη το βιβλίο ούτε ποιος είναι ο συγγραφέας του.

20^ονΒιβλίον: Εσθήρ (Εσθ.). Το βιβλίο είναι γραμμένο από τον Μαρδοχαίο στην αιχμαλωσία. Περιγράφει δε τα εξής γεγονότα: Ο Βασιλιάς των Περσών Αρταξέρξης έδιωξε την σύζυγό και βασίλισσα του επειδή συστηματικά έδειχνε ανυπακοή. Πήρε δε ως σύζυγό του χωρίς να γνωρίζει ότι είναι εβραία την ωραία Εσθήρ της οποίας συγγενής ήταν ο Μαρδοχαίος, άνδρας με μεγάλη μόρφωση, ευσεβής και φιλόπατρις και ο οποίος υπηρετούσε στα ανάκτορα του βασιλέως. Πρωθυπουργός του βασιλιά ήταν ο μοχθηρός Αμάν ο οποίος μισούσε θανάσιμα του εβραίους και τον Μαρδοχαίο και επεξεργαζόταν σχέδιο εξόντωσης τους σε σύντομο χρονικό διάστημα.. Για το σκοπό αυτό ετοίμασε διάταγμα το οποίο θα παρέδιδε στον βασιλέα προς υπογραφή. Όλο αυτό το διάστημα η Εσθήρ, ο Μαρδοχαίος και ολόκληρος ο λαός προσευχόταν στο Θεό να του λυτρώσει από τον επερχόμενο κίνδυνο και τη σφαγή. Την παραμονή της υπογραφής του καταδικαστικού, για τους ιουδαίους, διατάγματος, ο βασιλιάς αφού δεν μπορούσε να κοιμηθεί, διάβαζε ιστορικά γεγονότα από το βιβλίο των χρονικών του βασιλείου του. Εκεί διάβασε και θυμήθηκε ότι κάποτε ο Μαρδοχαίος του είχε προσφέρει μεγάλη και σπουδαία υπηρεσία και μετά δεν τον είχε ανταμείψει. Όταν το πρωί παρουσιάστηκε μπροστά του ο Αμάν με το διάταγμα της εξόντωσης των εβραίων και την παραδειγματική τιμωρία του Μαρδοχαίου, με θανάτωση πάνω σε ψηλό σταυρό, ο βασιλιάς τον ρώτησε πως θα πρέπει να ανταμείψει κάποιον που του προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες και τον βοήθησε πολύ. Ο Αμάν νομίζοντας ότι ο βασιλιάς εννοούσε τον ίδιο πρότεινε ιδιαίτερες τιμές για τον άνθρωπο αυτόν. Τότε ο Βασιλιάς του είπε να εκτελέσει κατά γράμμα αυτά που του εξέθεσε διατάζοντας τον Αμάν χαρακτηριστικά: «Καθώς ελάλησας, ούτω ποίησον Μαρδοχαίω…. Και μη παραπεσάτω λόγος ον ελάλησας…».  Στην συνέχεια σε επίσημο δείπνο η Εσθήρ απεκάλυψε, στον βασιλιά, όλες τις δολιότητες του Αμάν και ο βασιλιάς διέταξε για παραδειγματισμό να θανατωθεί στο σταυρό που είχε ετοιμάσει για τον Μαρδοχαίο.     

21^ονΒιβλίον: Μακκαβαίων Α΄ (Α΄ Μακ.).

22^ονΒιβλίον: Μακκαβαίων Β΄ (Β΄ Μακ.).

23^ονΒιβλίον: Μακκαβαίων Γ΄ (Γ΄ Μακ.). Συνέχεια στον κανόνα της Π.Δ. και τελευταία από τα 23 ιστορικά βιβλία της είναι τα τρία βιβλία των Μακκαβαίων (Α,Β,Γ). Βιβλία ιστορικά και διδακτικά των οποίων οι συγγραφείς δεν είναι γνωστοί. Άγνωστος επίσης παραμένει ο ακριβής χρόνος συγγραφής τους. Τα βιβλία αυτά σκοπό έχουν να δείξουν στο λαό ότι η πίστη και η φιλοπατρία ευλογούνται και μπορούν έστω και λίγοι να δώσουν το παράδειγμα και να οδηγήσουν το λαό προς την αλήθεια και τη σωτηρία. 

Το Α΄ Μακ. αφού ο συγγραφέας αναφέρει για τις θαυμαστές νίκες του Μεγ. Αλεξάνδρου και την ειρήνη που επεκράτησε στο απέραντο βασίλειο περιγράφει την διαίρεση του βασιλείου από τους επιγόνους και εξιστορεί τα γεγονότα στην περιοχή της Παλαιστίνης περί τον 2^ο  π.Χ. αιώνα επί Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς. Στις διώξεις εναντίον των Εβραίων εναντιώθηκε ο ζηλωτής ιερέας Ματαθίας και μεγάλο μέρος πιστών εβραίων. Λίγο πριν από το θάνατό του προτρέπει τους γιούς του να συνεχίσουν τον ιερό αγώνα για να διασώσουν την πίστη και το έθνος τους. Στον αγώνα αυτόν αναδείχτηκε ηγετική φυσιογνωμία ο γιός του Ιωνάθαν ο οποίος κατάφερε να συνενώσει όλους τους ομοεθνείς του, λαμβάνοντας μάλιστα το αξίωμα του αρχιερέως. Αργότερα με δόλο συνελήφθη και θανατώθηκε. Διάδοχος του ο αδελφό του Σίμων ο οποίος συνέχισε τον αγώνα, και κατάφερε να λάβει προνόμια υπέρ των Ιουδαίων. Με ψήφο του λαού έλαβε τόσο την εθνική όσο και την θρησκευτική εξουσία και λόγω του ιστορικού ονόματος της οικογένειάς του που τόσο αγώνα είχαν κάνει απεφασίσθη να μεταβιβάζεται πλέον κληρονομικά η εξουσία στην οικογένεια των Μακκαβαίων. Δολοφονήθηκε αργότερα και ο μόνος επιζήσας γιός του ο Υρκανός διαδέχτηκε τον πατέρα του στην αρχιεροσύνη και την πολιτική εξουσία.

Το Β΄ Μακ. Δεν αποτελεί συνέχεια του προηγουμένου. Αφού αρχίζει με την περιγραφή της καθιερωμένης, υπό του Ιούδα Μακκαβαίου, εορτής των Εγκαινίων του Ναού, συνεχίζει εξιστορώντας μια περίοδο με εντάσεις  όπου γίνεται προσπάθεια βεβήλωσης του Ναού, υφαρπαγής της αρχιεροσύνης, επιρροής ξένων ηθών και τις συμφορές που υπέστη ο λαός από αναξίους και άπιστους ιερείς οι οποίοι είχαν αναλάβει την πνευματική του καθοδήγηση. Σφαγές και πιέσεις να θυσιάσουν στα είδωλα, αρνούμενοι την πατρώα πίστη είναι συνεχείς. Μέσα σε αυτό το κλίμα συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο μαρτύριο ο γέρων και σοφός Ελεάζαρος και μαζί του επτά αδέλφια Μακκαβαίοι μαζί με τη μητέρα τους Σολομονή. Ο τρόπος του μαρτυρίου και η πίστη τους έχουν μείνει παράδειγμα και αναφέρονται εκτενώς στο στ΄ και ζ΄κεφ. του βιβλίου. Όλοι αυτοί οι διωγμοί είχαν σαν αποτέλεσμα να αναδείξουν τον ιερέα Ματταθία και τον γιό του Ιούδα  τον οποίο ακολούθησαν αρκετοί και ξεκίνησαν αντίσταση κατά των κατακτητών, εμψυχώνοντας τον λαό. Πολλές ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο λαός και όπως φαίνεται στο βιβλίο κάθε φορά που με πίστη προσευχόταν στο Θεό η βοήθειά Του ερχόταν άμεσα στο δοκιμασμένο λαό.

Ενώ τα δύο πρώτα βιβλία περιγράφουν το έργο των Μακκαβαίων το Γ΄ Μακ. δεν αναφέρεται σε αυτούς. Και ενώ τα δύο πρώτα αναφέρουν γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Παλαιστίνη το τρίτο περιγράφει ιστορικά γεγονότα και θεϊκές επεμβάσεις στον ισραηλιτικό λαό στην Αίγυπτο και μάλιστα μισό περίπου αιώνα πριν αυτά των Μακαββαίων. Την ονομασία του Γ΄ Μακκαβαίων πήρε επειδή τα γεγονότα που αναφέρει, και η σωτήρια επέμβαση του Θεού, είναι παρόμοια με τα γεγονότα των δυο προηγουμένων βιβλίων. Ο Πτολεμαίος ο Δ΄ σε κάποια επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα θέλησε, από αλαζονεία να εισέλθει στο Ναό.  Αυτό όμως δεν επετρέπετο σε αλλοεθνή. Παρά τις παρακλήσεις των εβραίων εκείνος δεν άλλαξε γνώμη. Τότε με θέρμη προσευχήθηκαν οι ισραηλίτες και στην προσπάθειά του να περάσει στο ναό εμποδίστηκε με θαυμαστό τρόπο και μάλιστα αρρώστησε. Όταν επέστρεψε στην Αίγυπτο θέλησε να εκδικηθεί τους εβραίους που διέμεναν εκεί και διέταξε σκληρό διωγμό εναντίον τους. Διέταξε όσοι εβραίοι δεν αρνηθούν την πίστη τους να συληφθούν και να εγκλειστούν στον ιππόδρομο της Αλεξάνδρειας έχοντας σκοπό να αφήσει στο ιππόδρομο πεντακόσιους ελέφαντες για να τους ποδοπατήσουν. Όμως με φανερά θαυμαστό τρόπο ο Θεός έσωσε τους Ιουδαίους και αυτό το γεγονός εξέπληξε τον Πτολεμαίο και τον έκανε να συνέλθει με αποτέλεσμα η στάση του να αλλάξει εντελώς απέναντι σους εβραίους. Αφού τους χάρισε τη ζωή τους αποζημίωσε με δώρα και  παρείχε σε όλους ελευθερία.

Β΄ ΤΑ 7 ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ Π.Δ.

Μετά από τα ιστορικά βιβλία ακολουθούν  στον Κανόνα της Π.Δ. τα 7 Ποιητικά βιβλία τα οποία είναι: Ψαλμοί, Ιώβ, Παροιμίαι Σολομώντος, Εκκλησιαστής, Άσμα Ασμάτων, Σοφία Σολομώντος, Σοφία Σειράχ.

24^ον Βιβλίον: Ψαλμοί (Ψαλμ.) Σίγουρα το Ψαλτήρι, όπως το γνωρίζουμε, είναι το πιο γνωστό από τα βιβλία της Π.Δ. Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί ευρύτατα τους ψαλμούς τόσο σε όλες τις ακολουθίες και τα μυστήρια όσο και στην προσωπική-ατομική προσευχή. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Το βιβλίο των Ψαλμών όπως αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος συγκεντρώνει όλα τα ωφέλιμα από το σύνολο των θεοπνεύστων βιβλίων της Παλαιάς διαθήκης. 

(η συνέχεια του βιβλίου των Ψαλμών στο επόμενο φυλλάδιο)

  Επιστροφή στή Σελίδα ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ