Ένα ΟΧΙ από τα παλιά

Το 1940 στη φρίκη και τον παραλογισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα μικρό έθνος, μια υποανάπτυκτη χώρα, ένας λαός φτωχός σε αγαθά, πλούσιος σε πίστη και ιδανικά όρθωσε ανάστημα.

Φώναξε ένα Όχι που έμεινε στην ιστορία. Ένα ΟΧΙ που ξένιζε αυτούς που το άκουσαν.

Και έκανε τους ισχυρούς της γης να μιλούν με κολακευτικά λόγια για τη μικρή Ελλάδα με τους μεγάλους ήρωες.

Parole parole… που λέει και το γνωστό γαλλικό άσμα.

Λόγια που κράτησαν όσο ακούστηκαν. Λόγια που τα πήρε αμέσως ο αέρας και ξεχάστηκαν. Λόγια που χάιδεψαν αυτιά αλλά αμέσως μετά σκότωσαν ζωές αμέτρητες, ελπίδες και όνειρα.

Λόγια που ξέχασαν και αυτοί που τα είπαν και αυτοί που τα άκουσαν.

Πέρασαν από τότε 80 χρόνια.

Ακολούθησε πείνα, δυστυχίες, ο Εμφύλιος σπαραγμός, τα συσσίτια, η ξενιτιά για εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες σε αναζήτηση εργασίας, η δικτατορία, η Εθνική καταστροφή στην Κύπρο, η μεταπολίτευση, η «πρόοδος» με τα Κοινοτικά κονδύλια και τη μίμηση στον «Ευρωπαϊσμό», να γίνουμε «πολιτισμένοι όπως εκείνοι» και τόσα άλλα.

Και κάπως έτσι ξεχάσαμε το Έπος του 40 εμείς οι νεοέλληνες, οι απόγονοι αυτών των ηρώων. Αυτών των γιγάντων.

Οι ήρωες του 40 με την αγνότητα και την πίστη που τους διέκρινε, θεώρησαν, και όχι άδικα ότι, με την βοήθεια της Παναγιάς μας αγωνίστηκαν. Και για το λόγο αυτό μετετέθη εορτολογικά η εορτή της Σκέπης της Θεοτόκου από αρχές Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου ώστε να αποδίδονται οι πρέπουσες ευχαριστίες στην Υπέρμαχο Στρατηγό.

Αμέτρητα τα θαύματα που μας διηγήθηκαν με την απλή αλλά μεστή γλώσσα τους οι παππούδες μας.

Άφησαν σε μας παρακαταθήκη την πίστη τους, τους αγώνες, το κόπο τους, τα κατορθώματα τους, το αίμα τους.

Και ξαφνικά φύσηξε ένας άνεμος λησμονιάς…..

Και σαν ανεμοστρόβιλος, παρέσυρε τα πάντα.

Ξεχάσαμε την ιστορία μας, τους προγόνους μας, τους ήρωες μας. Ξεχάσαμε την πίστη που τους κράτησε και την παρακαταθήκη που μας άφησαν.

Τώρα τρέχουμε να πάρουμε αυτόγραφα από τα είδωλα μας, να έχουμε παρουσία στο διαδίκτυο, να έχουμε κινητά, ακίνητα και αυτοκίνητα, να περνάμε καλά, να μιλάμε ασταμάτητα χωρίς να λέμε τίποτα και μην ακούμε καθόλου, να γίνουμε «μοντέρνοι», να διώξουμε το Θεό από τη ζωή μας «γιατί είναι ένας Θεός δυνάστης» και θέλουμε να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας.

Δεν χρειάζεται πια να σκοτιζόμαστε με ανούσιες ιστορίες του παρελθόντος αφού έχουμε σήμερα όλα τα αγαθά στο πιάτο μας χωρίς να κοπιάσουμε οπότε: «ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά. Φάγε, πίε, εφραίνου».

Γιατί να χάσουμε την ηρεμία του καναπέ;

Οι θυσίες, οι κόποι, οι αγωνίες, οι πόνοι, το αίμα τόσων προγόνων μας δεν μας λένε πια τίποτα.

Αναρωτιέμαι πόσο θυμόμαστε και πόσο ξέρουμε την ιστορία μας, πόσο διδασκόμαστε από αυτήν και τα λάθη μας.

Αναρωτιέμαι τι φταίει.

Ίσως επειδή ο τόπος μας πάσχει από έλλειμμα παιδείας και από περίσσευμα ανοχής.

 

Ζούμε σε ένα τόπο που δεν σεβόμαστε απολύτως τίποτα και αμβλύνθηκε η ανοχή μας. Ζούμε χωρίς παιδεία.

Ζούμε σε ένα τόπο που δεν επένδυσε ποτέ στην παιδεία και τον πολιτισμό.

Το κράτος έμαθε να επενδύει μόνο στον κομματισμό, την αναξιοκρατία, να μεγαλώνει πολίτες που έχουν ανάγκη αυτόν τον κομματισμό για να αλληλοτρέφονται.

Ζούμε σε ένα τόπο που ξεχνά τους ήρωες.

Οι ήρωες μας ενοχλούν γιατι μας υπενθυμίζουν ξεχασμένες αρετές, ιδανικά και οράματα.

Γιατί να υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζει; Πρέπει να υπάρχει ισότητα αλλά στα δικά μου μέτρα, προς τα κάτω.

80 χρόνια μετά, σήμερα, μπορείς να κοιτάξεις πίσω που όλα είναι γεμάτα ελπίδα και φως και να πεις το μεγάλο ΟΧΙ στην λησμονιά την ανοχή και τον ευτελισμό;

Και να πεις ένα μεγάλο ΝΑΙ στο μεγαλείο των προγόνων και την πίστη που μας δίδαξαν,

Διότι:

Έθνη, λαοί ή άνθρωποι που ξεχνούν, που δεν σέβονται και δεν τιμούν τις θυσίες, τον κόπο, το μόχθο, τον πόνο και τον ιδρώτα των προγόνων τους είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα ανάξιοι κληρονόμοι αξίων προγόνων, όσο «πολιτισμένοι» και γίνουν.

  Επιστροφή στή Σελίδα ΔΟΚΙΜΙΑ