Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

 ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Γ΄

2^ον Βιβλίον: Έξοδος (Έξ.).

Το δεύτερο τούτο ιστορικό βιβλίο της Π.Δ. εγράφη από τον Μωϋσή περί το 1450 π.Χ. Στα Εβραϊκά ονομάζεται "Βεέλε σχεμόθ" (=ταύτα τα ονόματα), οι Ο΄ το ονόμασαν Έξοδος επειδή αναφέρεται εκτενώς στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Το βιβλίο περιγράφει γεγονότα τριών περίπου αιώνων και μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος αναφέρονται τα γεγονότα πριν από την έξοδο από την Αίγυπτο. Στο δεύτερο μέρος περιγράφεται η έξοδος του Ισραηλιτικού λαού από την Αίγυπτο και στο τρίτο και τελευταίο μέρος αναφέρεται η πορεία του λαού μέχρι το όρος Σινά και η παράδοση της Διαθήκης.

Το βιβλίο αρχίζει με την απαρίθμηση της οικογένειας του Ιακώβ, όταν έφτασε στην Αίγυπτο και περιγράφει την αύξηση των Εβραίων και την μετέπειτα καταπίεσή τους από άλλο Φαραώ. Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρει την γέννηση του Μωϋσή τη διάσωσή και τη φυγή του και στο τρίτο κεφ. περιγράφεται το θαύμα της φλεγόμενης βάτου και η κλήση του υπό του Θεού και οδηγίες προς αυτόν. Ο αδελφός του Ααρών ορίζεται ως βοηθός του και από το Ε΄ κεφ. αρχίζει το έργο του Μωϋσή με την παρουσία του ενώπιον του Φαραώ και τα διαβήματά του υπέρ των Εβραίων. Στο επόμενο κεφ. υπάρχουν οι παλαιές και νέες υποσχέσεις του Θεού και η γενεαλογία των Μωϋσέως και Ααρών. Από το Ζ΄ κεφ. αρχίζει η περιγραφή των σημείων (πληγών) που θα επιφέρει ο Θεός αν δεν δοθεί από τον Φαραώ η άδεια εξόδου του λαού και στην συνέχεια η πραγματοποίηση των λόγων του Μωϋσέως. Ο θάνατος των πρωτοτόκων παιδιών των Αιγυπτίων, η καθιέρωσις της εορτής του Πάσχα (της διαβάσεως, της σωτηρίας) και οι πρώτες διατάξεις για τον εορτασμό και τα άζυμα και οι προετοιμασίες για την αναχώρηση περιγράφονται από το ΙΒ΄ κεφ. και εξής.

Εδώ αναφέρεται και η υποχρέωση κάθε οικογένειας να θυσιάζει στην εορτή του Πάσχα ένα αρνί αρτιμελές και υγιές του οποίου δεν έπρεπε να συντριβεί κανένα οστό. Αυτό είναι συμβολισμός του Αμνού του Θεού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο Οποίος εθυσιάσθη «διά την ημετέραν σωτηρίαν». Ο Απ. Πέτρος γράφει ότι λυτρωθήκαμε από τις αμαρτίες μας «…ειδότες ότι ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε εκ τη ματαίας υμών αναστροφής πατροπαραδότου, αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού, προεγνωσμένου μεν προ καταβολής κόσμου, φανερωθέντος δε επ' εσχάτων των χρόνων δι' υμάς…» (Α΄ Πέτρ. α΄ 18-20).

Άλλες διατάξεις για την καθιέρωση του θεσμού των πρωτοτόκων και η αναχώρηση των Ισραηλιτών περιγράφονται στην συνέχεια. Και ακολουθεί η καταδίωξή τους από τον στρατό του Φαραώ και η θαυμαστή διάβασή τους δια μέσω της Ερυθράς Θάλασσας. Η Ωδή του Μωϋσέως, ο ευχαριστήριος ύμνος, που έψαλε ο Μωϋσής και όλος ο λαός προς τον Θεό είναι το περιεχόμενο του ΙΕ΄ κεφ. Και από το ΙΣΤ΄ αρχίζει η περιγραφή της πορείας των Ισραηλιτών, η ολιγοπιστία τους σε κάθε δυσκολία, η θαυμαστή πρόνοια του Θεού για την εύρεση τροφής με το μάνα και η προστασία τους στην έρημο. Με την εγκαθίδρυση δικαστών και την προετοιμασία του λαού για την αποδοχή των θείων εντολών κάνουν λόγο τα επόμενα κεφάλαια και η παράδοσις του Δεκαλόγου στο όρος Σινά. Ακολουθούν διατάξεις και νόμοι που καθορίζουν την ζωή των Ισραηλιτών, υποσχέσεις ευλογίας και αποδοχή και επικύρωση επίσημα της Διαθήκης από τον Ισραηλιτικό λαό. Στο ΚΕ΄ κεφ. αναφέρονται διατάξεις για την Κιβωτό και την επτάφωτο λυχνία και εντολές για τη Σκηνή, το καταπέτασμα, το θυσιαστήριο, την ενδυμασία των ιερέων την καθημερινή θυσία δυο αμνών. Το ΛΑ΄ κεφ. περιγράφει τις εντολές του Θεού για την κατασκευή της Σκηνής και εν συνεχεία στο επόμενο γίνεται λόγος για την ολιγοπιστία του λαού και την εύκολη προσκόλληση του στη λατρεία των ειδώλων και την κατασκευή του χρυσού μοσχαριού. Η οργή του Κυρίου, ο θυμός του Μωϋσέως και η τιμωρία των ασεβών είναι το περιεχόμενο του επόμενου κεφαλαίου και στο ΛΓ΄ περιγράφεται η εντολή αναχωρήσεως και η δέηση του Μωϋσή. Στο επόμενο κεφ. αναφέρεται η ανανέωση της Διαθήκης και η δόξα του Μωϋσή και συνεχίζει το επόμενο κεφάλαιο με την συλλογή των υλικών που απαιτούνται για την κατασκευή της Σκηνής καθώς και οι τεχνίτες για την εργασία της κατασκευής της. Αμέτρητες είναι οι προσφορές για την κατασκευή της Σκηνής όπως φαίνεται στο ΛΣΤ΄ κεφ. και στα επόμενα αναφέρονται ο τρόπος κατασκευής και η χρήση της. Το τελευταίο κεφάλαιο της Εξόδου αναφέρει οδηγίες και κλείνει με την τακτοποίηση και την καθιέρωση της Σκηνής.

3^ον Βιβλίον: Λευϊτικόν (Λευϊτ.). Είναι το τρίτο ιστορικό βιβλίο της Π.Δ. Στα Εβραϊκά ονομάζεται «Βαγικρά». Στον χριστιανικό κανόνα της Π.Δ. ονομάσθη, εύστοχα, Λευϊτικόν αφού αναφέρεται στην φυλή του Λευϊ από όπου προέρχονται αποκλειστικά οι ιερείς του Ισραήλ. Το βιβλίο εγράφη από τον Μωϋσή όπως αναφέρει στο Β΄ βιβλίο του ο Έσδρας (στ΄18). Τόπος συγγραφής το όρος Σινά περίπου την ίδια εποχή με την Έξοδο.

Στα 27 κεφάλαια το βιβλίο περιγράφει με αναλυτικό και συστηματικό τρόπο λεπτομερείς διατάξεις και νόμους. Αναφέρει την καθιέρωση του Ααρών ως αρχιερέα, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των Λευϊτών οι οποίοι εις το εξής θα έχουν ως μοναδική ασχολία τα ιερατικά τους καθήκοντα και την υπηρεσία στην Σκηνή. Αναφέρεται η καθιέρωσις του Ααρών ως Αρχιερέως και η εντολή ότι ο εκάστοτε Αρχιερέας θα είναι ο πρωτότοκος από την οικογένεια του Ααρών. Πλήθος διατάξεων καθορίζουν με μεγάλες λεπτομέρειες την λατρευτική ζωή των Εβραίων, τις υποχρεώσεις τους και τον τρόπο προσφοράς των θυσιών. Γίνεται λόγος για τις εορτές και τον τρόπο εορτασμού κάθε εορτής, την καθιέρωση του Σαββάτου ως ημέρας απολύτου αργίας, για τον διαχωρισμό καθαρών και ακαθάρτων ζώων και για την σπουδαιότητα του σαββατιαίου και Ιωβιλαίου έτους. Λεπτομερείς είναι επίσης οι διατάξεις για την λέπρα και τον καθαρισμό, ενώ ιδιαίτερης έκτασης είναι διατάξεις που αναφέρονται στις σχέσεις της οικογένειας, των συγγενών, περί απονομής δικαιοσύνης περί περιουσίας και δανεισμού, περί δούλων και πολλές άλλες διατάξεις κοινωνικού περιεχομένου. Περιγράφονται επίσης τα καθήκοντα του ιερατείου, η ανάγκη αιματηρών θυσιών, και ολοκαυτωμάτων ως μέσων ευχαριστίας προς τον Θεόν και επίκλησις του ελέους Του.

4^ον Βιβλίον: Αριθμοί (Αριθ.).

Οι Εβραίοι το ονομάζουν «Βαγιεταμπέρ» οι δε Ο΄ το ονόμασαν «Αριθμοί» επειδή αναφέρεται στις δύο απογραφές-αριθμίσεις, των δυναμένων να πολεμήσουν, που έκαναν οι Ισραηλίτες κατά τον χρόνο της περιπλάνησης τους στην έρημο. Ως γνωστό επειδή οι Εβραίοι πολλές φορές ολογοπίστησαν κατά την πορεία τους στην Γή της Επαγγελίας, ο Θεός ανέφερε στον Μωϋσή ότι λόγω της σκληροκαρδίας τους κανείς από όσους αναχώρησαν από την Αίγυπτο δεν θα αξιωνόταν να δει την γη Χαναάν. Επέτρεψε γιαυτό την επί 40 χρόνια περιπλάνησή τους στην έρημο για να φτάσουν τελικά στην γη όπου είχε υποσχεθεί ο Θεός, μόνο οι νέοι άνθρωποι και ο Ιησούς του Ναυή ο οποίος θα οδηγούσε το λαό στην εγκατάστασή του.

  Επιστροφή στή Σελίδα ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ