Η τραγωδία ήταν τελική.

 Στις 29 Μαΐου του 1453 ένας Πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη Κληρονομιά στα γράμματα και στην Τέχνη. Είχε βγάλει Χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμη του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την Χριστιανοσύνη.

Για 11 αιώνες η Κωνσταντινούπολις ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.

 

Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των Χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο όλα τώρα αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολις έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.

Η Δυτική Ευρώπη με προγονικές αναμνήσεις ζηλοτυπίας προς τον Βυζαντινό Πολιτισμό με τους Πνευματικούς της Συμβούλους να καταγγέλλουν τους Ορθοδόξους ως αμαρτωλούς σχισματικούς και με μια κατατρίχουσα αίσθηση ενοχής επειδή εγκατέλειψε την Πόλη, προτίμησε να αγνοήσει το Βυζάντιο. Δεν μπορούσε όμως να διαγράψει το χρέος που όφειλε στους Έλληνας. Θεώρησε όμως ότι ήτανε υποχρεωμένη μόνο στην Κλασσική εποχή. Οι Φιλέλληνες που ήρθαν να πάρουν μέρος στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ( 1821 ) μιλούσαν για τον Θεμιστοκλή και τον Περικλή αλλά ποτέ για τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο.

Από τα βιβλία του ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ « ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ » και « Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ »

«…Πρόκειται περί καλλονής παγκοσμίου και υπερόχου, ενώπιον της οποίας ο ποιητής και ο αρχαιολόγος, ο πρεσβευτής και ο έμπορος, η ηγεμονίς και ο ναύτης, ο υιός της άρκτου και το τέκνον της μεσημβρίας εξεφώνησαν την αυτήν του αυτού θαυμασμού κραυγήν. Είναι ο ωραιότερος τόπος αυτού του κόσμου, κατά την κρίσιν όλου του κόσμου.

Ο Tournefort λέγει, ότι η ανθρωπίνη γλώσσα είναι ανίσχυρος, ο Pouqueville νομίζει ότι μετεφέρθει σε άλλον κόσμον, ο Λακρουά μεθύει, ο υποκόμης Μάρκελλος μένει εκστατικός, ο Lamartine ευχαριστεί τον Θεόν, ο δε Gautier αμφιβάλλει περί της πραγματικότητος του θεάματος και όλοι επισωρεύουν εικόνας επί εικόνων, προσπαθούν να καταστήσουν φωτεινόν και σπινθηροβόλον το ύφος των, και βασανίζονται εις μάτην , όπως εύρουν έκφρασιν , η οποία να μην είναι υποδεεστέρα της ιδέας των. Μόνον ο Σατωβριάνδος περιγράφει τον είσπλουν αυτού εις Κωνσταντινούπολιν μετά φαινομένης ψυχικής γαλήνης, η οποία μας εκπλήσσει, αλλ ουδ αυτός παραλείπει να είπη, ότι η Πόλις είναι το ωραιότερον θέαμα του κόσμου.

Εως και ψυχρός τις Γερμανός λέγει, ότι και αυταί της νεότητος αι φαντασιοπληξίαι ,και αυτά τα ονειροπολήματα του πρώτου έρωτος είναι εικόνες ωχραί παραβαλλόμεναι προς το θυμήρες ( αγαπητό) αίσθημα, το οποίο καταλαμβάνει την ψυχήν προ της θέας των μαγικών εκείνων τόπων, σοφός δε τις Γάλλος βεβαιοί, ότι η πρώτη εντύπωσις, την οποία εμποιεί ( προξενεί ) η Κωνσταντινούπολις, είναι η κατάπληξις….»

Από το βιβλίο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ του Edmondo de amici

  Επιστροφή στή Σελίδα ΔΟΚΙΜΙΑ